Drie weken geleden kwam de hemel naar beneden. Pardoes, recht op mijn hoofd. Zo plots, ineens. Wat nog restte, waren donkere wolken. Ik had plots zeeën van tijd, maar stak geen klop meer uit. Ik raakte geen blog meer aan, de naaimachine bleef onaangeroerd in de kast staan, breinaalden en wol werden verbannen naar een ver verleden.
Een eerste lichtpuntje kwam er met dit bericht. De prachtige give-away gewonnen bij Ollie&Wallie. An, je hebt er geen idee van hoe blij me dit maakte (en nogmaals dank-je-wel)!

En toen kwamen er nog een paar lichtpuntjes. Eindelijk had ik weer het gevoel dat er toch iemand in mij geloofde (familie en vrienden buiten beschouwing gelaten, die blijven mij steunen, no metter what) en dat doet mij een klein beetje hopen (maar dat is weer gevaarlijk, I know). En eens in ijverig gezelschap een broekpatroon op maat leren tekenen, dat helpt ook.
Steken jullie een kaars aan, zodat die donkere wolken gauw weer plaats maken voor een blauwe hemel?