Allemaal dezelfde bollekes

Een kleuter was ik toen ik bij het aanzien van een paar oorbelletjes een “ik wil dat ook, ik wil dat ook, ik WIL dat oooooook” te horen gaf. En zo geschiedde, het kind in mij kreeg dus al heel vroeg gaatjes in haar oren.

Oorbellen, zowat het enige juweel dat ik altijd draag, naast mijn trouwring. Vroeger had ik steeds hetzelfde paar oorbellen aan, dat zat niet in de weg, ik ging daar mee sporten, ik ging daar mee slapen, die werden dus bijna nooit uitgedaan. Tegenwoordig is mijn assortiment aan oorbelletjes iets groter, want u weet wel, ’t moet soms al een beetje assorti zijn met hetgeen ik aan hebt… Maar ik heb geluk, heel veel geluk, want ik heb een vriendin die dat maakt voor mij. Ge roept dan gewoon eens, ge toont uw kleren ne keer en ge zegt “och dat vind ik wel mooi” en huppedekee, zo een week later ligt daar gewoon de final touch voor uwen feestoutfit te wachten. Handig, ik zeg het u, heel handig.

Dus riep ik de voorbije maand nog een keer, iets in ’t blauw graag (blauw, ik blijf er aan verslingerd…), en doe d’er maar een kettingske bij ook, terwijl ge toch bezig zijt.